Jawadde…Ik heb deze blog nog maar pas met de wereld laten kennis maken en ik krijg al een demo in mijn pollen geschoven. Thijs Sterkens vroeg me om er even een ‘reviewke’ over te schrijven. Niet direct hetgeen waarin ik uitblinkt, maar we gaan ons best doen!
Vijf nummers vallen te bespreken….Off we go!
De opener to fast for me begint zeer leuk en brengt de benen bijna aan het dansen, maar ik heb soms twijfels bij de zanglijn die me al gauw begint te vervelen. Leuk, aanstekelijk nummer, maar ietwat te slordig en had misschien toch in de studio nog eens overgedaan mogen worden.
By the way, en geef me een enorme pandoering als het niet waar is, of als ik me in de interpretatie ervan vergis, lijk ik een foutje te bespeuren in de titel: “te snel voor mij” wordt “too fast for me” geschreven. Maar laat dit kleine dingetje de pret niet bederven!
Want het ietwat mindere begin wordt goed gemaakt door Society with no memory en is dan ook mijn persoonlijke favoriet. De catchy intro laat je direct mee vloeien in het ideale tempo van de song dat drummer Sand met de typsich Britse “Franz Ferdinand, Bloc Party-alike drumpartij” sterk onderhoudt. Er komen enkele keren wat tegengestelde ritmes voor en dat maakt het luisteren aangenamer. Tijdens de strofen laat Tuur zich op de gepaste momenten in zijn ballen knijpen, which is nice. De zanglijn is over heel het nummer goed uitgewerkt en uitgevoerd. De backings zijn een leuke aanvulling. De riedels van Thijs worden netjes onderlegd door de rhytmgitaar van podiumbeest Stefke. Bassist Ruud komt in het begin wat hakkelig over, maar laat doorheen het nummer leuke dingetjes horen. Op het einde wordt het refrein nog een keer herhaald, het tussenstuk dat hiertoe moet leiden vind ik echter iets te langdradig, maar we gaan niet de mierenneukende toer op gaan he.
De overgang van Society with no memory naar You’ve done enough is er prat op. Puik studiowerk! Een eerder chaotisch nummer met fijn uitgewerkte gitaarpartijen. De bas mocht hier misschien wel iets meer doen dan enkel de riffs volgen. De achtergrondzang neigt soms naar de vocalen van het fantastische At the drive-in en dat spreekt mij alleszins ongelooflijk aan. Leuk nummer dat beter wordt naarmate men het luistert en dat is een goed teken!
Pulling me down valt niet echt op tussen de andere nummers, maar is niet slecht. De manier waarop Tuur de “I wanna go…”-lijnen zingt zijn wat eentonig, maar voor de rest bewijst hij zich toch weer. Ruud doet leuke dingen op de bas en de wederom aanstekelijke riedels van Thijs die mooi contrast leveren met de baslijn geven het typische Greenssound die in deze demo toch naar voren komt. Sand laat het swingen en Stefke vult mooi op.
De ‘Hidden track’ die uitermate slordig begint heeft iets weg van The Hives en de mannen hebben duidelijk ooit ook wel eens van Led Zeppelin gehoord. Tuur komt tegen de helft van het nummer tot zijn absolute hoogtepunt van het hele schijfje. Schitterend om naar te luisteren! Uitgezonderd in het begin van deze song, waar hij iets James Hetfield-achtigs probeert, maar daar niet echt in slaagt. Spijtig! Thijs laat zich op het einde eens goed gaan in zijn soleerwerk en dat is hier zeker niet misplaatst. Sand onderlegt pompend het hele gebeuren. De tegengestelde ritmes tussendoor zijn een opsteker. De bas klinkt lekker vuil zoals het moet bij deze soort nummertjes en legt een goede basis voor het scheurwerk van de andere twee. Leuk kersje op de taart!
The Greens staan nog maar aan het begin van hun carrière en dat merk je op deze demo maar al te goed. Ze zijn, zoals mezelf, nog jong en muzikaal kunnen is nog niet echt op en top, hoewel er bij allevijf de leden zeker mooie staaltjes werk tussen zitten. Soms komt het nog wat slordig over, maar dat is in bepaalde mate natuurlijk de bedoeling. Wel oppassen dat het niet té wordt. Misschien de nummers iets minder “druk” maken?
Desalniettemin leggen de heren de lat hoog voor zichzelf en werken ze zelfbewust naar een eigen stijl. De demo laat merken dat ze zeker nog niet aan hun plafond zitten. Deze gasten hebben naar mijn mening nog groeimarge om in voldoende mate te evolueren en hun project verder te verfijnen.
Ik apprecieer het bij The Greens enorm dat ze ook dat ietsje meer zoeken en niet blijven steken in clichématige na-aperij zoals duizenden andere jonge groepjes dat wél doen. Het feit dat de demo beter wordt naarmate je meer luistert is een goed teken.
Een algemene waarheid laat me zeggen dat The top of the mountain hoog is, zeer hoog. En de weg naar de top is lang en hard, maar deze ‘groentjes’ hebben in ieder geval de juiste stapschoenen aangetrokken! Blijven gaan gasten, u hebt mijn steun!
Nog even herhalen: it’s just an opinion!! Ik schrijf dit in geen enkele veronderstelling dat ik de waarheid over muziek weet he, dat weet trouwens niemand. Ik zou misschien eens wat meer in eigen boezem moeten kijken ;-).
Vijf nummers vallen te bespreken….Off we go!
De opener to fast for me begint zeer leuk en brengt de benen bijna aan het dansen, maar ik heb soms twijfels bij de zanglijn die me al gauw begint te vervelen. Leuk, aanstekelijk nummer, maar ietwat te slordig en had misschien toch in de studio nog eens overgedaan mogen worden.
By the way, en geef me een enorme pandoering als het niet waar is, of als ik me in de interpretatie ervan vergis, lijk ik een foutje te bespeuren in de titel: “te snel voor mij” wordt “too fast for me” geschreven. Maar laat dit kleine dingetje de pret niet bederven!
Want het ietwat mindere begin wordt goed gemaakt door Society with no memory en is dan ook mijn persoonlijke favoriet. De catchy intro laat je direct mee vloeien in het ideale tempo van de song dat drummer Sand met de typsich Britse “Franz Ferdinand, Bloc Party-alike drumpartij” sterk onderhoudt. Er komen enkele keren wat tegengestelde ritmes voor en dat maakt het luisteren aangenamer. Tijdens de strofen laat Tuur zich op de gepaste momenten in zijn ballen knijpen, which is nice. De zanglijn is over heel het nummer goed uitgewerkt en uitgevoerd. De backings zijn een leuke aanvulling. De riedels van Thijs worden netjes onderlegd door de rhytmgitaar van podiumbeest Stefke. Bassist Ruud komt in het begin wat hakkelig over, maar laat doorheen het nummer leuke dingetjes horen. Op het einde wordt het refrein nog een keer herhaald, het tussenstuk dat hiertoe moet leiden vind ik echter iets te langdradig, maar we gaan niet de mierenneukende toer op gaan he.
De overgang van Society with no memory naar You’ve done enough is er prat op. Puik studiowerk! Een eerder chaotisch nummer met fijn uitgewerkte gitaarpartijen. De bas mocht hier misschien wel iets meer doen dan enkel de riffs volgen. De achtergrondzang neigt soms naar de vocalen van het fantastische At the drive-in en dat spreekt mij alleszins ongelooflijk aan. Leuk nummer dat beter wordt naarmate men het luistert en dat is een goed teken!
Pulling me down valt niet echt op tussen de andere nummers, maar is niet slecht. De manier waarop Tuur de “I wanna go…”-lijnen zingt zijn wat eentonig, maar voor de rest bewijst hij zich toch weer. Ruud doet leuke dingen op de bas en de wederom aanstekelijke riedels van Thijs die mooi contrast leveren met de baslijn geven het typische Greenssound die in deze demo toch naar voren komt. Sand laat het swingen en Stefke vult mooi op.
De ‘Hidden track’ die uitermate slordig begint heeft iets weg van The Hives en de mannen hebben duidelijk ooit ook wel eens van Led Zeppelin gehoord. Tuur komt tegen de helft van het nummer tot zijn absolute hoogtepunt van het hele schijfje. Schitterend om naar te luisteren! Uitgezonderd in het begin van deze song, waar hij iets James Hetfield-achtigs probeert, maar daar niet echt in slaagt. Spijtig! Thijs laat zich op het einde eens goed gaan in zijn soleerwerk en dat is hier zeker niet misplaatst. Sand onderlegt pompend het hele gebeuren. De tegengestelde ritmes tussendoor zijn een opsteker. De bas klinkt lekker vuil zoals het moet bij deze soort nummertjes en legt een goede basis voor het scheurwerk van de andere twee. Leuk kersje op de taart!
The Greens staan nog maar aan het begin van hun carrière en dat merk je op deze demo maar al te goed. Ze zijn, zoals mezelf, nog jong en muzikaal kunnen is nog niet echt op en top, hoewel er bij allevijf de leden zeker mooie staaltjes werk tussen zitten. Soms komt het nog wat slordig over, maar dat is in bepaalde mate natuurlijk de bedoeling. Wel oppassen dat het niet té wordt. Misschien de nummers iets minder “druk” maken?
Desalniettemin leggen de heren de lat hoog voor zichzelf en werken ze zelfbewust naar een eigen stijl. De demo laat merken dat ze zeker nog niet aan hun plafond zitten. Deze gasten hebben naar mijn mening nog groeimarge om in voldoende mate te evolueren en hun project verder te verfijnen.
Ik apprecieer het bij The Greens enorm dat ze ook dat ietsje meer zoeken en niet blijven steken in clichématige na-aperij zoals duizenden andere jonge groepjes dat wél doen. Het feit dat de demo beter wordt naarmate je meer luistert is een goed teken.
Een algemene waarheid laat me zeggen dat The top of the mountain hoog is, zeer hoog. En de weg naar de top is lang en hard, maar deze ‘groentjes’ hebben in ieder geval de juiste stapschoenen aangetrokken! Blijven gaan gasten, u hebt mijn steun!
Nog even herhalen: it’s just an opinion!! Ik schrijf dit in geen enkele veronderstelling dat ik de waarheid over muziek weet he, dat weet trouwens niemand. Ik zou misschien eens wat meer in eigen boezem moeten kijken ;-).
1 opmerking:
Bert ten eerste echt tof dage uwen tijd hebt genomen om over onze demo te schrijven.
ik zit bijna kwa denken op de zelfde golflengte.
en ons schoen zijn lang nog ni versleten :)
merci
Een reactie posten