De nakermis in Meer is altijd een avond om naar uit te kijken. Op minder dan honderd meter van elkaar worden twee topavonden voorgeschoteld. Eén van die topavonden vindt plaats in mijn favoriete stek de mussenakker en dat is enorm goed meegenomen. Beide initiatieven vullen elkaar perfect aan voor een nakermis: eerst een groepke of twee meepikken met een pintje in de hand om daarna verstand op nul te zetten en zwaar bal te houden in de tent van de Meerse chiromeisjes. Geweldig!
THE LOST HIGHWAYKNIGHTS
De drie heren van de Lost highwayknights mochten de avond openen. Ze kozen geen gemakkelijke format. Het merendeel van de set bestond uit werk van Johnny Cash. Muzikaal en zeker qua stem dus geen simpele opdracht om behoorlijke versies op poten te zetten. Het feit dat deze legende door veel mensen hoog in het vaandel wordt gedragen, mezelf incluis, maakt het er ook niet gemakkelijker op. Toch leuk om enkele niet voor de hand liggende Cashnummers live te horen. Maar het bleek echter de volle mussenakker niet echt te kunnen bekoren en daar kan ik het mussepubliek ook niet echt ongelijk in geven.
Het maakt er de zaak niet gunstiger op dat, naar mijn mening, de uitvoering ondermaats was. De groep is momenteel bezig met het inspelen van een nieuwe bassist. Een volledige band konden ze dus voor deze avond niet voor elkaar krijgen. Dit losten ze op door een semi-akkoestische set te spelen. De bezetting bestond uit twee gitaren en zang.
Een ritmesectie miste ik in deze set absoluut. Cash speelde zijn eerste jaren ook zonder drummer. Hij loste dat echter handig op door de slaggitaar te voorzien van een dollarbiljet tussen de snaren en de hals. Ook de slaggeluiden op de contrabas stonden de ritmesectie bij. Deze techniek is natuurlijk bijna onmogelijk fatsoenlijk te imiteren, maar dit had volgens mij wel simpelweg opgelost kunnen worden door wat basic drumpartijen of wat tamboerijnwerk. De baslijnen werden echter al opgevangen door de elektrische gitaar.
De zanger stond er ietwat nerveus bij en bleek de afstand tussen hem en zijn publiek niet echt te kunnen overbruggen. De zangpartijen waren soms ook minder sterk, waarschijnlijk deels door de nervositeit.
In ieder geval toch chapeau om optredens aan te nemen en het semi-akkoestisch te proberen. Geeft blijk dat je heel graag speelt en dat apprecieer ik altijd wel. Maar misschien is het toch beter geweest voor deze band om even te wachten tot er met de volledige bezetting opgetreden kan worden, want dan zou de set heus wel eens genietbaar kunnen zijn. Ik wens ze veel succes met de nieuwe bassist.
SLIPMATES
Dan toch meer genoten van Slipmates, een rockabillyformatie uit het Arendonkse. Ze brachten een smakelijke mix van country en rockabilly doorspekt met enkele covers. Het tempo werd er goed ingehouden. Strak gespeeld met blijk van kunne op het instrument.
Minder vond ik de versie van AC/DC’s “Whole lotta rosie”. Naar mijn mening een poging om het op zijn “rockabilly’s” aan te pakken die tevergeefs was. Dat werd echter goed gemaakt toen ze als laatste bisnummer “Don’t think twice, it’s allright” van Dylan brachten. Zelfde poging, maar dit keer geslaagd.
Ik heb me dus geamuseerd, maar me soms toch ook gestoord dat Slipmates naar mijn mening meer voor hun eigen aanhang speelden dan voor de rest van het overvolle jeugdhuis. Kwam soms wat arrogant over, maar ik geloof dat dit zeker niet hun bedoeling was.
Nadien me met volle goesting naar de tent begeven om er de nodige danspasjes te zetten op de jumpschijven en luchtgitaar te spelen op de oude rockers. Me enorm geamuseerd met medemussen, ksj-vrienden en meer van dat tot in de vroege uurtjes. Nice!
Toch nog even melden dat ik me geen enkele illusie maak over mogelijke deskundigheid mijnentwege, want dat is uiteraard niet zo. Ik probeer dat in mijn blogs dan ook zeker niet te insinueren. Het is louter mijn mening dat ik neerpen en ik geef nu eenmaal graag mijn standpunten over een optreden, omdat ik me zeer graag met muziek bezig hou. Als er lezers zijn mogen die natuurlijk ook altijd hun mening geven over deze groepen of de inhoud van deze blog! Cheers…
THE LOST HIGHWAYKNIGHTS
De drie heren van de Lost highwayknights mochten de avond openen. Ze kozen geen gemakkelijke format. Het merendeel van de set bestond uit werk van Johnny Cash. Muzikaal en zeker qua stem dus geen simpele opdracht om behoorlijke versies op poten te zetten. Het feit dat deze legende door veel mensen hoog in het vaandel wordt gedragen, mezelf incluis, maakt het er ook niet gemakkelijker op. Toch leuk om enkele niet voor de hand liggende Cashnummers live te horen. Maar het bleek echter de volle mussenakker niet echt te kunnen bekoren en daar kan ik het mussepubliek ook niet echt ongelijk in geven.
Het maakt er de zaak niet gunstiger op dat, naar mijn mening, de uitvoering ondermaats was. De groep is momenteel bezig met het inspelen van een nieuwe bassist. Een volledige band konden ze dus voor deze avond niet voor elkaar krijgen. Dit losten ze op door een semi-akkoestische set te spelen. De bezetting bestond uit twee gitaren en zang.
Een ritmesectie miste ik in deze set absoluut. Cash speelde zijn eerste jaren ook zonder drummer. Hij loste dat echter handig op door de slaggitaar te voorzien van een dollarbiljet tussen de snaren en de hals. Ook de slaggeluiden op de contrabas stonden de ritmesectie bij. Deze techniek is natuurlijk bijna onmogelijk fatsoenlijk te imiteren, maar dit had volgens mij wel simpelweg opgelost kunnen worden door wat basic drumpartijen of wat tamboerijnwerk. De baslijnen werden echter al opgevangen door de elektrische gitaar.
De zanger stond er ietwat nerveus bij en bleek de afstand tussen hem en zijn publiek niet echt te kunnen overbruggen. De zangpartijen waren soms ook minder sterk, waarschijnlijk deels door de nervositeit.
In ieder geval toch chapeau om optredens aan te nemen en het semi-akkoestisch te proberen. Geeft blijk dat je heel graag speelt en dat apprecieer ik altijd wel. Maar misschien is het toch beter geweest voor deze band om even te wachten tot er met de volledige bezetting opgetreden kan worden, want dan zou de set heus wel eens genietbaar kunnen zijn. Ik wens ze veel succes met de nieuwe bassist.
SLIPMATES
Dan toch meer genoten van Slipmates, een rockabillyformatie uit het Arendonkse. Ze brachten een smakelijke mix van country en rockabilly doorspekt met enkele covers. Het tempo werd er goed ingehouden. Strak gespeeld met blijk van kunne op het instrument.
Minder vond ik de versie van AC/DC’s “Whole lotta rosie”. Naar mijn mening een poging om het op zijn “rockabilly’s” aan te pakken die tevergeefs was. Dat werd echter goed gemaakt toen ze als laatste bisnummer “Don’t think twice, it’s allright” van Dylan brachten. Zelfde poging, maar dit keer geslaagd.
Ik heb me dus geamuseerd, maar me soms toch ook gestoord dat Slipmates naar mijn mening meer voor hun eigen aanhang speelden dan voor de rest van het overvolle jeugdhuis. Kwam soms wat arrogant over, maar ik geloof dat dit zeker niet hun bedoeling was.
Nadien me met volle goesting naar de tent begeven om er de nodige danspasjes te zetten op de jumpschijven en luchtgitaar te spelen op de oude rockers. Me enorm geamuseerd met medemussen, ksj-vrienden en meer van dat tot in de vroege uurtjes. Nice!
Toch nog even melden dat ik me geen enkele illusie maak over mogelijke deskundigheid mijnentwege, want dat is uiteraard niet zo. Ik probeer dat in mijn blogs dan ook zeker niet te insinueren. Het is louter mijn mening dat ik neerpen en ik geef nu eenmaal graag mijn standpunten over een optreden, omdat ik me zeer graag met muziek bezig hou. Als er lezers zijn mogen die natuurlijk ook altijd hun mening geven over deze groepen of de inhoud van deze blog! Cheers…
1 opmerking:
Groot gelijk Bertje :)
Een reactie posten