THE BASTARD SONS OF JOHNNY CASH @ De Djoelen, Oud-Turnhout, 18/10/06

Woensdagavond stond er nog eens een optredenke op het programma. Dit maal ging het om de Amerikaanse "Bastard Sons of Johnny Cash".
Samen met de gebroeders De Ruysscher op stap is altijd dolle pret. De lange files richting Oud-Turnhout werden dan ook geanimeerd door en voor onszelf, zodat de frustraties niet te hoog opliepen. Hetgeen duidelijk het geval was bij de bestuurders die dezelfde files mochten trotseren. Vooral dan als ze zagen dat we ons zo amuseerden…hehe

Toen we aankwamen in zaal “De Djoelen” wist ik terug waar ik het van kende. De jaarlijkse kroegentocht van mijn favoriete stek is er enkele jaren geleden gepasseerd toen lokaal jeugdhuis De Splinter gesloten was die avond. De verhalen ga ik niet uit de doeken doen…laten we als verklaring maar een persiflage gebruiken: what happens at the mussekroegentocht, stays at the mussekroegentocht ;-)
In nuchtere toestand bleek het een zeer fijn, proper zaaltje te zijn en naar de loop van de avond zou blijken dat het geluid er nagenoeg perfect is! Super! Chapeau voor de PA.


SLIPMATES
De mannen die twee weken geleden een goeie show tijdens de mussenakermis brachten (lees reviewke hier) mochten het voorprogramma van BSOJC verzorgen en deden dat wederom niet slecht.

Nog altijd niet zot van hun versie van Whole lotta rosie, maar ze brachten een degelijke show die het talrijk opgekomen publiek warm maakte voor de reden waarvoor zij “De Djoelen” waren binnengestapt...

THE BASTARD SONS OF JOHNNY CASH
.. en dat was het viertal die van Mister Cash himself indertijd de toelating gekregen hebben om zijn naam te gebruiken in hun groepsnaam. Dit uit appreciatie voor hun muziek.

Enkele maanden geleden gezien in de Arenberg te Antwerpen. Ik wist dus wat ik moest verwachten. Nee, het zijn geen echte bastaardzonen van de grootheid, Nee, geen resem Cash-covers, maar wel een verdomd goede band die me naar het platteland van de zuidkanten van de U.S. of A deed verhuizen.

The sons, die er niet Amerikaanser konden uitzien, speelden een strakke set, die ons gespaard hield van de onnodige sensatie, maar ons wel een avond bezorgde vol met goede muziek, gespeeld door goede muzikanten.
Kan je je er niets bij voorstellen? Een beetje Slobberbone, een beetje Cracker, een beetje Steve Earle en je komt er ongeveer wel. Of ga gewoon eens een kijkje nemen op hun website.
Hun CD “Distance Between” is in ieder geval enorm de moeite waard!

De volgende ochtend aan het gevoel in mijn hoofd toch gemerkt dat met de gebroeders De Ruysscher op stap gaan enorm leuk is, maar dat je rekening moet houden met de dag die er op volgt. Zeker als dat een zware en lange werkdag is.
Die ochtend wijselijk besluit genomen dat ik dat in het vervolg dan ook zal doen! ;-)

Admiral Freebee @ Bilbo, 09/10/06, 00.00u

“Den admiraal” levert met Wild dreams and new beginnings zijn derde plaat af. Pas uit en hij gaf daarom een gratis akkoestische cd-voorstelling in platenwinkel Bilbo om 00.00u ’s nachts. Op zijn eentje welteverstaan.

Dinsdagmorgen ontmoet ik wat later mijn eerste leerlingen, dus dat gaf me de kans om op dit ongewoon uur toch naar daar te trekken. Samen met de Marijn richting groenplaats, want die heeft toch niet al te veel te doen ;-) .
Wel grappig om eens zo rond middernacht tussen duizenden uitgestalde cd’s een optreden van een Vlaamse rockster mee te pikken. Alleen werd het op de duur toch wel heel benauwd, want het stond propvol.

Een uurtje hebben we mogen genieten van een resem nieuwe nummers en wat hitjes uit zijn vorige twee platen, zoals Oh Darkness, Sad Rebel en I got love. Leuke, aparte versies zoals we van hem gewoon zijn. Vooral Oh Darkness was dik in orde.

De nieuwe nummers gaven blijk van een meer ingetogen plaat. Perfect Town, I’d rather go out with the boys en de single Faithful to the night konden me zeker boeien. De rest verwaterde wat vond ik en ik vermoed dat, aan het rumoer te merken, sommige aanwezigen er ook zo over dachten. Maar de versie van de nieuwe single die hij op het einde van zijn bis speelde was fantastisch. Heel de bilbo het refrein laten meezingen en daarop zelf beginnen, zoals hij het zelf noemt, “freestylen”. Schitterend!

Hij heeft me dus zijn product kunnen verkopen, hoewel de scheurende, rockende Admiral Freebee zoals op songs toch meer spek voor mijn bek is. Afwachten dus ;-)

The Lost Highwayknights + Slipmates @ mussenakker (meer nakermis), 07/10/06

De nakermis in Meer is altijd een avond om naar uit te kijken. Op minder dan honderd meter van elkaar worden twee topavonden voorgeschoteld. Eén van die topavonden vindt plaats in mijn favoriete stek de mussenakker en dat is enorm goed meegenomen. Beide initiatieven vullen elkaar perfect aan voor een nakermis: eerst een groepke of twee meepikken met een pintje in de hand om daarna verstand op nul te zetten en zwaar bal te houden in de tent van de Meerse chiromeisjes. Geweldig!

THE LOST HIGHWAYKNIGHTS
De drie heren van de Lost highwayknights mochten de avond openen. Ze kozen geen gemakkelijke format. Het merendeel van de set bestond uit werk van Johnny Cash. Muzikaal en zeker qua stem dus geen simpele opdracht om behoorlijke versies op poten te zetten. Het feit dat deze legende door veel mensen hoog in het vaandel wordt gedragen, mezelf incluis, maakt het er ook niet gemakkelijker op. Toch leuk om enkele niet voor de hand liggende Cashnummers live te horen. Maar het bleek echter de volle mussenakker niet echt te kunnen bekoren en daar kan ik het mussepubliek ook niet echt ongelijk in geven.
Het maakt er de zaak niet gunstiger op dat, naar mijn mening, de uitvoering ondermaats was. De groep is momenteel bezig met het inspelen van een nieuwe bassist. Een volledige band konden ze dus voor deze avond niet voor elkaar krijgen. Dit losten ze op door een semi-akkoestische set te spelen. De bezetting bestond uit twee gitaren en zang.
Een ritmesectie miste ik in deze set absoluut. Cash speelde zijn eerste jaren ook zonder drummer. Hij loste dat echter handig op door de slaggitaar te voorzien van een dollarbiljet tussen de snaren en de hals. Ook de slaggeluiden op de contrabas stonden de ritmesectie bij. Deze techniek is natuurlijk bijna onmogelijk fatsoenlijk te imiteren, maar dit had volgens mij wel simpelweg opgelost kunnen worden door wat basic drumpartijen of wat tamboerijnwerk. De baslijnen werden echter al opgevangen door de elektrische gitaar.
De zanger stond er ietwat nerveus bij en bleek de afstand tussen hem en zijn publiek niet echt te kunnen overbruggen. De zangpartijen waren soms ook minder sterk, waarschijnlijk deels door de nervositeit.
In ieder geval toch chapeau om optredens aan te nemen en het semi-akkoestisch te proberen. Geeft blijk dat je heel graag speelt en dat apprecieer ik altijd wel. Maar misschien is het toch beter geweest voor deze band om even te wachten tot er met de volledige bezetting opgetreden kan worden, want dan zou de set heus wel eens genietbaar kunnen zijn. Ik wens ze veel succes met de nieuwe bassist.

SLIPMATES
Dan toch meer genoten van Slipmates, een rockabillyformatie uit het Arendonkse. Ze brachten een smakelijke mix van country en rockabilly doorspekt met enkele covers. Het tempo werd er goed ingehouden. Strak gespeeld met blijk van kunne op het instrument.
Minder vond ik de versie van AC/DC’s “Whole lotta rosie”. Naar mijn mening een poging om het op zijn “rockabilly’s” aan te pakken die tevergeefs was. Dat werd echter goed gemaakt toen ze als laatste bisnummer “Don’t think twice, it’s allright” van Dylan brachten. Zelfde poging, maar dit keer geslaagd.
Ik heb me dus geamuseerd, maar me soms toch ook gestoord dat Slipmates naar mijn mening meer voor hun eigen aanhang speelden dan voor de rest van het overvolle jeugdhuis. Kwam soms wat arrogant over, maar ik geloof dat dit zeker niet hun bedoeling was.


Nadien me met volle goesting naar de tent begeven om er de nodige danspasjes te zetten op de jumpschijven en luchtgitaar te spelen op de oude rockers. Me enorm geamuseerd met medemussen, ksj-vrienden en meer van dat tot in de vroege uurtjes. Nice!

Toch nog even melden dat ik me geen enkele illusie maak over mogelijke deskundigheid mijnentwege, want dat is uiteraard niet zo. Ik probeer dat in mijn blogs dan ook zeker niet te insinueren. Het is louter mijn mening dat ik neerpen en ik geef nu eenmaal graag mijn standpunten over een optreden, omdat ik me zeer graag met muziek bezig hou. Als er lezers zijn mogen die natuurlijk ook altijd hun mening geven over deze groepen of de inhoud van deze blog! Cheers…

0110-concerten, 01/10/06

Ziezo...eerste poging tot blogging: de 0110-concerten voor verdraagzaamheid te Antwerpen!

Na een plezant feestje de vorige avond op meerkermis liet mijn lichaam me merken toch niet echt akkoord te gaan met de 'drinkin' attitude' die ik me tijdens die avond had aangenomen. Soit, een evenement waar al maandenlang over gesproken wordt en daardoor al even berucht als beroemd is geworden mogen we niet missen. Het feit dat ik er de vorige week reclame over heb gemaakt bij al mijn leerlingen is reden te meer om te gaan.

Samen met Wannes tegen half acht naar het appartement van Bert Dufraing en Ine Aerts getrokken, waar nog wat meer katerkopkes te bespeuren waren. Samen zijn we richting de Vlaamse kaai gewandeld om er het concert van Clouseau te gaan bekijken.

De heren broers Koen en Kris Wauters en hun muzikale kompanen hebben we niet veel gezien wegens de hevige regenval die de talrijk opgekomen mensen hun paraplu deed openschuiven en ons zicht herleidde tot dansende paraplu's en natgeregende ruggen. Geluisterd hebben we echter wel. Het mag geweten, ik ben geen fan van Clouseau. Maar dit neemt niet weg dat ik ze niet apprecieer. Louter het feit dat ze 15 keer het sportpaleis vol laten lopen alleen al. Politiek correct zal het als je mijn muzikale voorkeuren erop naleest niet klinken, maar... ik heb ervan genoten! Catchy uptempo popsongs vol met swingende akkoordenschema's die letterlijk iedereen kan meezingen en dit muzikaal perfect uitgevoerd, aangevuld met soms een scheurende solo. Dansen is hier een goed voorbeeld van. Ook genoten van de ballad 'Domino', inmiddels uitgegroeid tot een Nederlandstalige klassieker. Dit concert was zeker ok, hoewel ik me nooit zal bekeren tot het clouseaudom dat inmiddels het sportpaleis voor enkele weken per jaar als waar bedevaartsoord heeft ingehuldigd.

Na het concert te weten gekomen dat The Internationals niet meer zouden kunnen spelen wegens een zijpodium dat meer op een zwembad begon te lijken dan op een podium. Zeer spijtig voor een 'middelgrote' Belgische band die naar alle waarschijnlijkheid niet meer gauw de kans zal krijgen om voor 35000 enthousiaste mensen te spelen. Ik kan er zeker inkomen dat het kinkloppen moet geweest zijn!

Ons rechts vooraan een leuk plaatsje bemachtigd om Tom Barman, Mauro en de anderen van dEUS aan het werk te kunnen zien. Over deze band heb ik meestal mijn twijfels gehad. Enkele dijken van nummers, dat wel, maar is het wel my cup of tea? De recentelijke aanwinst Mauro heeft dEUS echter zo een schwung gegeven dat ik ze meer en meer ben gaan appreciëren. Het was de eerste keer dat ik ze zou zien en hier was de kans om mij te overtuigen. En .... jongens toch... Hun groovy openingsnummer deed de grond al daveren. Tijdens het dik uur durende concert passeerden al hun hits de revue. Alles enorm strak gespeeld, groovy en rustig wanneer het moest (Nothing really ends was fantastisch!! ). De ongelooflijk aparte sound die deze groep zo typeert maakte het zeker my cup of tea! Enkele ex-dEUSleden die het nu met hun eigen projecten vooral goed doen, Tim Vanhamel (Millionaire) en Stef Kamil(Zita Swoon) mochten nog eens meedoen. Het bekende 'suds&soda' met als gast Stef Kamil was dan ook het hoogtepunt van de avond. Het bisgedeelte werd afgesloten met Ludo Mariman (The Kids) die onder begeleiding van dEUS zijn "There will be no next time" bracht. Ideale afsluiter van een avond vol verdraagzaamheid. Kleine randbemerking: vijf minuten voordat ze begonnen stopte het met regenen en vijf minuten na het concert begon het terug met regenen. Toevallig? Eén ding is zeker: mijn platen/cd -collectie zal ongetwijfeld aangevuld worden met meer dEUS.

De avond in de regen, maar toch gezellig afgesloten met een getrakteerde curryworst door Lien en Charlotte die hun bonnekes nog wilden opconsumeren. Dankuwel dames!